Μελανή


 
 
Synopsis 
The woman.
A man.
The Sea.
Somewhere out of the time.

Σύνοψη
Η γυναίκα.
Ένας άντρας.
Η θάλασσα.
Κάπου έξω απ' τον χρόνο.

Year: 2015
Duration: 21'

Credits
Director/Screenwriter/Editor/Producer: Giorgos Efthimiou
Director of Photography/ Color Editor: Konstantinos Kritikos
Assistant Camera: Costas Drakakis
Cast: Dimitra Aggelou, Kostas Tsioukas, Thanasis Dovris
Second Cast: Eleftheria Fouki, Eleni Andreadou, Ismini Motou, Arcadia Psalti,
Eva Koliopantou, Giorgos Efthimiou
Music: Valentina Mushy
Make up Artist: Julien Cadiex
Assistant Directors: Giannis Georgiou, Dimitris Giouzepas
Production Manager: MariaTriantafyllidou
Production Assistants: Adrianos Khalil, Dimitra Anastasiou

 
Film Screenings / Προβολές
Lisbon International Film Festival | Hong Kong Arthouse Film Festival | Martinique International Film Festival | Golden Sun Short Film Festival [Best Experimental Film] | Short Movie Club [Most discussed film & Cinema Freak's choice]| CreActive Internationan Open Film Festival (IOFF)| Mac Underground Film Festival [Best editing] | Exhibition of Anatomia in National Museum of Contemporary Arts | Moving Pictures Film Festival | Short to the Point | 6th Athens Digital Film Festival | Ιδιώνυμο (films that i was making in the summers) | 2o Φεστιβάλ Κιούμπρικ |  Kino Club Split Tribute to Giorgos Efthimiou
 
 
 
You can support kioyfilms at paypal
Μπορείς να στηρίξεις το kioyfilms στο paypal
  

Movie


Melani from Konstantinos Kritikos on Vimeo.

Teaser
Extract
 


Director's Statement
In the beginning, this film, Melani, was something like a sequel to one of my previous films, Terrori di Imaginacion. In both films I am most interested in the female world. I want to explore the fertile side of the world in a ritualistic way. But this time I wanted to put my characters in a no man’s land, in an absolutely natural environment. I didn’t care about their way of life. I didn’t mind to present my characters as natives or non-natives. But I would like them to be free from behaviors and patterns that are imposed by the urban lifestyle and civilization. 
The focal point of the above was the location of the shooting, a beach in Pilio called Melani after which the film was named. It’s a most endearing place and I see it as somehow cathartic for me. From the time I had spent there of all the visits I had had, I can easily recall something entirely unadulterated which was being paganistic at the same time. I was also perceiving time in that place in a totally new and shocking way for me, as I had the sense of every moment coming out of the involuntary interlocking of personal senses and private thoughts to such broad scope though that was going beyond the merely particular and individualistic. So, it was a challenge for me to place in that setting a group of 10-15 people. And although it was a film crew, I tried to curb and be freed from the process and practicalities of shooting as much as possible and focus instead on the impact of the scenery on them, on their feelings, and on their entire aura and being, whether that was about the actors themselves or the producer’s assistant or even the makeup artist. Those were the key elements most precious to me for the making of this film and that was what justified the creation of the film to my mind.
Besides the female world, without actually referring to the idea of sex in the strict sense, the film is about the male world and the (non)-interrelations between them, their being present and situated amidst nature, looking into the interconnections of the characters’ needs and basic instincts. Basically, more than anything else, I was interested in filming the passing by and being of them as human entities in that unspoilt scenery without having the slightest intention of making a documentary.
At this point, I would like to quote Leo Carax who in one of his interviews said,“I don’t work with people who ask me questions.” And this is because it totally expresses the way I wish to work. If you have to explain what you’re doing, then this in a sense downplays the very deeditself. It means that you have to subject it to a kind of logical reasoning in order for it to be perceived. However, the things that are for real exist without the need to be accounted for. They are because they are. So simply. And in the filmmaking I’m interested in, what appeals to me the most is to try to explore those things. In a way I don’t think that we as filmmakers have to or are able to reproduce reality. Yet, I believe that what we create has to be real. So, this is how we went on such a quest as a group, with everyone involved in the film. And I’d like to stress in particular Dimitra’s Aggelou leading role as she, without intruding with acting, fittingly blended in with the whole world of the film. This is what filled me with every confidence in the “truth” of the images we were filming and in the reality of the world they were projecting. Then as well I could claim the same for my working with musician Valentina Mushy. Although she was not physically present in the shooting, she seemed from early on to be an integral part of the film and entirely mentally aligned with its world. Those were thethings that in fact inspired me with hope and courage to go on as well as made me feel justified in the element of “truth” within and of the film. 
Finally, although the characters in the film seem to be moving beyond the realm of language,I chose to use an extensive voice over with extracts from Marguerite Duras’ work, as well as that of Joyce Mansour’s, and Nikos Irinakis’ poetry. I am not really aware whether this was a conscious decision or a more impulsive process. But Duras’ intuitively emotional register, the self-destructively instinctual words by Mansour and Nikos’ claim of an intrinsically self-contained entity were elements that sprang from the world of the film itself. They were as if they had already been there; an indisputable presence to me, a presence comparable to thatof the natural scenery within the film. 

Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η Μελανή ξεκίνησε μάλλον σαν συνέχεια μίας προηγούμενης μου ταινίας, του Terrori di Imaginacion. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν κυρίως μια μυητική εξερεύνηση του θηλυκού κόσμου. Αλλά αυτή τη φορά σ’ ένα περιβάλλον εντελώς φυσικό, απογυμνωμένο από κάθε ίχνος πολιτισμού. Δεν μ’ ενδιέφερε οι χαρακτήρες να είναι ιθαγενείς ή να ζουν ως τέτοιοι. Αυτό που μ’ ενδιέφερε ήταν να αποβάλλω/αφαιρέσω από πάνω τους κάθε αντανακλαστικό, συμπεριφορά και τρόπο σκέψης που προκαλείται από την αστική πραγματικότητα.
Στα παραπάνω, κομβικό σημείο αποτέλεσε η τοποθεσία του γυρίσματος. Η Μελανή γυρίστηκε στην ομώνυμη παραλία στο Πήλιο, ένας τόπος πολύ ιδιαίτερος και κάπως καθαρτικός για μένα. Μπορώ να ανακαλέσω μ’ ευκολία κάτι αγνό και ταυτόχρονα παγανιστικό κατά τη διαμονή εκεί πέρα σ’ όλες μου τις επισκέψεις. Αλλά και μια εντελώς σοκαριστική αίσθηση του χρόνου όπου αισθάνεσαι ότι κάθε στιγμή προκύπτει από την αυτόκλητη συναρμογή των ατομικών αισθήσεων και σκέψεων σε μια κλίμακα όμως πολύ ευρύτερη από την ατομική. Έτσι, ήταν πρόκληση για μένα να τοποθετήσω σ’ αυτό το μέρος μια ομάδα 10-15 ατόμων. Και παρ’ ότι μιλάμε για ένα κινηματογραφικό συνεργείο, να προσπαθήσω να αφαιρέσω/περιορίσω την πρακτική/τεχνική διαδικασία του γυρίσματος, και να παρατηρήσω τον αντίκτυπο του τοπίου πάνω τους, στα συναισθήματά τους. Είτε πρόκειται για τους ηθοποιούς είτε για τον μακιγιέρ ή την εκτελέστρια της παραγωγής. Αυτά τα στοιχεία ήταν πολύτιμα για μένα στην σύνθεση της ταινίας. Και η ύπαρξή αυτών των στοιχείων κατά κάποιον τρόπο δικαίωνε την ίδια την ταινία στα μάτια μου. 
Πέραν του θηλυκού κόσμου, χωρίς να αναφέρομαι στο φύλο με τη στενή έννοια, η ταινία ενδιαφέρεται για τον αρσενικό κόσμο, για τις μεταξύ (α)συσχετίσεις, για την παρουσία και την τοποθέτηση τους μέσα στη φύση, αλλά και τους συνδέσμους μεταξύ των αναγκών και των ενστίκτων. Βέβαια, πέραν όλων αυτών, και περισσότερο όλων αυτών, μ’ ενδιέφερε να κινηματογραφήσω το πέρασμα και την ύπαρξη των ανθρώπων-χαρακτήρων μου σ’ αυτό το τοπίο. Χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια ντοκιμαντεριστική διάθεση.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να ανατρέξω σε μια φράση του Leos Carax από μια συνέντευξή του «I don't work with people who ask me questions.». Κι αυτό γιατί εκφράζει ολοκληρωτικά τον τρόπο που επιθυμώ να δουλεύω. Το να χρειάζεται να εξηγείς αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια μορφή υποβάθμισης αυτού που κάνεις. Σημαίνει ότι πρέπει να το υποβάλλεις σε μια διαδικασία λογικής κατάκτησης για να γίνει αποδεκτό. Όμως τα πράγματα που υπάρχουν στ’ αλήθεια, υπάρχουν χωρίς να χρειάζονται την επεξήγησή τους. Υπάρχουν επειδή υπάρχουν. Τόσο απλά. Και στον κινηματογράφο που μ’ ενδιαφέρει, μου αρέσει να προσπαθώ να εξερευνήσω αυτά τα πράγματα. Κατά κάποιον τρόπο δεν πιστεύω ότι εμείς οι κινηματογραφιστές πρέπει ή μπορούμε να φτιάχνουμε την αλήθεια. Όμως πιστεύω πως αυτό που φτιάχνουμε πρέπει να είναι αληθινό. Και προς αυτή την έρευνα κινηθήκαμε με όλους τους συντελεστές. Για αυτό θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στην παρουσία της Δήμητρας Αγγέλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η οποία χωρίς υποκριτικό εκβιασμό ήρθε άμεσα σ’ ένα είδος συμφωνίας με τον κόσμο της ταινίας, γεγονός που μ’ εφοδίαζε με άπλετη εμπιστοσύνη για την «αλήθεια» των εικόνων που κινηματογραφούσαμε, αλλά και του κόσμου που φέραν. Κάτι ανάλογο θα μπορούσα να ισχυριστώ και για την συνεργασία με τη μουσικό Valentina Mushy. Η οποία παρ’ ότι δεν βρισκόταν στα γυρίσματα, έμοιαζε εξ’ αρχής να βρίσκεται αναπόσπαστα σε αυτό το σύμπαν. Γεγονότα που αποτέλεσαν μια απόλυτη προσωπική ενθάρρυνση και δικαιοσύνη περί του «υπαρκτού» εντός της ταινίας.
Τέλος, παρ’ ότι τα όντα στην ταινία βρίσκονται έξω από τη γλώσσα, επέλεξα να χρησιμοποιήσω ένα εκτεταμένο voice over με κείμενα της Marguerite Duras, αλλά και της Joyce Mansour και του Νίκου Ερηνάκη. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή, ή μία πιο αυθόρμητη διαδικασία. Αλλά τόσο η διαισθητικά συναισθηματική καταγραφή της Duras, ο αυτοκαταστροφικά ενστικτώδης λόγος της Mansour, και η απαίτηση του Νίκου για ένα εσωτερικά ολόκληρο ον, ήταν στοιχεία που πήγαζαν από το σύμπαν της ταινίας. Ήταν σαν να βρίσκονταν ήδη εκεί. Μια παρουσία για μένα αδιαμφισβήτητη. Εφάμιλλη με την παρουσία του φυσικού τοπίου μέσα στην ταινία.



fcb page

stills / εικόνες
 











   backstage (Giannis Georgiou, Dimitris Giouzepas)